Bazen ‘Herkesin dini kendine’ lafını tam yerinde kullanmadığımızı düşünüyorum. BU cümle herkesin kendine ait bir dini var anlamına gelmiyor mu? Ama sanki buradaki ayrım Hristiyanlık, musevilik yada müslümanlık değil de; Sanki Ahmet’in dini, Sebiha’nın dini, yok ebesinin dini gibi bir anlama geliyor. Yani her birey dine baktığı taraftan yaşıyor onu. Zaten din gibi bir şey işe yarasaydı şu an mükemmel demokrasiyi aramıyor olurduk. Çünkü bu bağlamda, bu iki öğeyi –yani siyaset ve dini- çok benzer buluyorum.(Kısaca burada ne demek istediğimi açıklayayım sonra konuya dönerim.) Tarih bana göre 2 milad gördü. Biri 0 ile Hz. İsa’nın doğuşu. Ve onunla beraber Tek Tanrılı dinlerin dünyayı hakimiyeti altına alması. Diğeri de 1789 yılı Fransız devrimi ile Demokrasinin doğuşu ve Tek bayrak, tek millet düşüncesinin dünyayı etkilemesi. Bunlar benzer şeyler tabii ki. Kitleye hitap ederler en başta. Sonra belirli hakları olan yöneticileri ve uygulayıcıları vardır. Şeyh yada Başbakan... İman yada statüko... İnandırmaya dayalı bir yönetim biçimiydi diyebiliriz dini temel alarak yöneten yönetim biçimleri için. Demokrasi ise mantığa dayalı daha çok... Biri vicdan hürriyeti, diğeri ise düşünce özgürlüğü emrediyor. Çünkü beslendikleri öteki kavramları bunlar.
Yani aslında değişen isim ve yaklaşım. Oysa ki hedef hep aynı şey: ‘Bu kadar insanı ne yapacağız? Bunları bir şekilde yönetmek gerekir.’
Neyse konuya döneyim. Evet din işe yarasaydı dedim. Tabii haklısınız iddalı bir laf. Dini temel alan ülkeler olmadı mı? Oldu... Bu yöntemi seçenler de oldu. Kutsal Roma Germen oldu. Osmanlı oldu... Başarılı mıydılar? Tabii ki de. İkisininde, canlarını seve seve verecek yiğitleri vardı bu uğurda. Ama ne oldu sistem nereden çatlak verdi. Çünkü...
‘Herkesin dini kendine.’
Evet! Herkesin dini kendine. Çünkü düşüncelerimiz parmak izlerimiz gibi... O zaman dünyada ki insan sayısı kadar çok tanrı var mı oluyor bu? Tövbe tövbe... Bir anda kendimi yine o çok tanrılı dinlerin zamanında hissettim. ( iki nokta, kapa parantez)
0 yorum:
Yorum Gönder